اشعار

ای دهـم حـجّـت خدای ودود            هـادی مـلکِ خـالـق مـعـبـود

آفــریـنـش یــم عــنــایـت تـو            هــادیـان بـنــدۀ هــدایـت تـو

ای آنکه هـسـتی‌ام شـده‌ای از قـدیم‌ها            ای عاشقِ تو حـضرتِ عـبدالعـظیم‌ها

تـاریـکـیِ جـهـانِ مـرا نـورِ مُـطـلـقی            ای جان فـدایِ رویِ تو یا ایهـا النـقی

از لطف نسـیم، گـل شود گـلگـون‌تر            زیـبــاتـر و دلــربـاتـر و مـوزون‌تـر
پـاکـیـزه‌دلان هـمـیـشـه نـعـمـت‌ها را            با شکـر و سـپاس می‌کـنـند افزون‌تر

تو از تبـار بهـاران، تو از سلالۀ رودی            تویی که شعر شکفتن به گوش غنچه سرودی

تویی شکوه بهـار و به پیـشگـاه تو دارد            جوانه عرض سلامی، شکوفه عرض درودی

بـر پـایـه اصـول را بـنـا بـایـد کرد            بـر هــادی راه اقــتــدا بــایـد کــرد

پیش از نجف و قدم به وادی غدیر            تـعـظیم به سوی سـامـرا بـایـد کرد

با تو معنا می‌شود هم غصه‌ها؛ هم شادی‌ام            مـن پُـر از دلـدادگی‌هـای امـامِ هــادی‌ام

ای امامِ جامعه!؛ ای ذکرکم فی‌الذاکرین!            کاش یک جرعه از آن جامِ ولا می‌دادی‌ام

چون ندارد با کسی کاری گدای سامرا            می‌کـند بر خـلق سـالاری گدای سامرا

ده برابر بیـشتر از پیش عاشق می‌شود            چونکه دارد مثل تو یاری گدای سامرا

در جـامـعـۀ کـبـیـره انــوارِ خــدا            گــردیـد هــویــدا ز درِ بـیـت ولا
فرمود امـام هـادی ای اهلِ یقـیـن            یک لحظه ز ما شما نگردید جدا!

دست ‌من ‌وعطایت یا هادی‌المضلین            جـان هـمه فـدایت یا هـادی‌المـضلین
از مروه ‌تا صفایت من هروله نمودم            قـربـانی مـنـایت یا هـادی‌الـمـضلـین

خـورشـید سامـرا و کـریم جهان تویی            ما را بـده پـنـاه، که کهـف امـان تـویی

هادی تویی در این شب ظلمت، به داد رس            گـم گـشـته‌ایم و مشـعـلۀ کـاروان تویی

شیعه را انفاسِ تو غرقِ سعادت می‌کند            «جامعه»هر عاشقی را با ولایت می‌کند

«جامعه» یعنی که مجموعِ زیارتنامه‌ها            ما که نه! صاحب زمان آن را قرائت می‌کند

اگر رزق من سامرایی نمی‌شد            نـصـیـبم مـقـام گـدایـی نمی‌شد

اگر قـابـلـیـت نمی‌داشت قـلـبم            ز چشم کریمت عطایی نمی‌شد

ای نگاهت در مسیر کهکشان‌ها ماندگار           وسعت دستان تو بر سایه بان‌ها ماندگار

می‌شود ثابت به من در هر فرازِ جامعه           نام تو بین هـمـه خـطّ امـان‌هـا مانـدگـار

دلبـر تو باشی بایـد از دلبر بخـوانم            شرک است اگر نام کس دیگر بخوانم

رفـتم به کُـرسی ادب تکـیـه کـنم تا            مدح تو را از روی آن منبر بخوانم

فـیـض مـدام، سـلـســلـۀ نــورِ دائـمـی            پـور جـواد ابن رضـا سـبـط کـاظـمی
در شأنت این بس است که جد شما رضاست            در فضلت این بس است که تو جدّ قائمی

طلوع صبح می‌پرد دو پلک من برای تو           دلم عجـیب می‌کـند هـوای تو، هـوای تو

و بعد از آن دو چشم من پُر از خیال می‌شود           و چکـه چکـه می‌کـند به راه آشـنـای تو

قـلـم به سمت شکـوهـت قـدم قـدم آمـد            به سمت دفـتـر شعـرم خـود قـلـم آمـد

دوبـاره حـس ســرودن گـرفـتـه‌ام آقـا            و بـا اجـازۀ دسـتـت بـگـو... دلـم آمـد

پشت میخانه نشستم غرق شور و شادی‌ام           از خـراب آبــاد ایـن دل در پـی آبـادی‌ام

هرکـسی پرسید از نام و تـبار و شهـرتم           سینه را کردم سپر گفـتم مُحـبُّ الهادی‌ام

سیرتش نه در حقیقت صورت دنیایی‌اش           ماه را شرمنـدۀ خود می‌کـند زیبایی‌اش

می‌چکـد نهج الـبلاغه از لب پائیـنی‌اش           می‌چکـد آیـات قـرآن از لـب بالایی‌اش

سخت محتاجم به خلوتگاهِ طور سامرا            قـلب تاریکـم شده محـتاج نـور سامرا

می‌شود دل، گیرِ این منزل اگر عاشق شود            با دو لقمه نانِ حضرت، از تنور سامرا